“Dit is jouw derde zwangerschap,” zegt de vroedvrouw. Ik doe mijn mond open om haar te verbeteren, maar een milliseconde later dringt het door: mijn eerste zwangerschap eindigde op 7 weken. Een miskraam.
“Heb je het daar nog moeilijk mee?” vraagt ze. Op dit moment niet, antwoord ik haar. En dat is waar. Op sommige momenten zit het ergens goed verstopt. Dan hoef ik er niet aan te denken. Dan hoef ik het niet meer te voelen.

Een gapende leegte op een plaats die propvol mooie dromen zat.

Ik kwam het pas te weten op mijn allereerste echo op 8 weken. Het vruchtje had geen kloppend hart, en was maar 7 weken oud. En hoewel ik in mijn achterhoofd wist dat dit kon gebeuren, en ik het probeerde zo rationeel mogelijk te bekijken (“De Natuur”), kwam dat best hard aan. Ik ben nogal van de korte pijn, van snel vergeten, maar dit was de eerste keer in mijn leven dat die tactiek jammerlijk faalde.
Het is immers moeilijk afscheid nemen van iets dat nog in je zit.
Letterlijk natuurlijk, en daar kunnen ze met een curettage netjes wat aan doen.
Maar dat andere deeltje is lastiger. Een open wonde waar je erg veel pijn van hebt, maar die niemand ziet. Een nieuwe datum op de kalender, eentje waar je liever een kroontje had bijgetekend.

Er is sowieso al weinig houvast voor mensen die een miskraam moeten verwerken. Er is meestal geen begrafenis, geen kaartjes met “veel sterkte”. Een ritueel of ceremonie was alleszins het laatste waar ik mee bezig kon zijn in die eerste, verschrikkelijke periode, en dus zag de laatste rustplaats van mijn eerste kindje er ongeveer zo uit:

Maar in tegenstelling tot andere dingen die via deze weg permanent ons leven verlaten, ging dit niet weg. En dus ging ik op zoek naar een manier om het gevoel dat achterbleef een plaats te geven. Ik las over een Japans gebruik, Mizuko kuyō, een ceremonie specifiek voor ongeboren kindjes. Ouders maken offers aan Jizō, een soort beschermengel van kinderen in het hiernamaals. Ik merkte dat ik in dat beeld van de Jizō die waakt over het zieltje van mijn kindje rust vind.
Dat beeld probeerde ik in deze illustraties te vangen:

De momenten waarop ik dit gevoel niet meer heb, worden langer. Ik denk er een dag niet aan. Een hele week. Maandenlang. En soms komt het weer boven. Bij een nieuwsbericht, of zomaar. In een periode waarin loslaten centraal staat. Op een dag zoals vandaag.
En dat is ok. Dit is voor altijd een deel van mij. Een plasje tranen in mijn ziel.